Toolkit voor ouders

Absoluut. Ik vind het heel belangrijk dat mijn kinderen zelf hun online identiteit kunenn vormen. Daarom heb ik er vanaf het begin voor gekozen om mijn kinderen niet op sociale media te laten zien. Ik heb ook slotjes op mijn Facebook en Instagram, zodat ik zelf kan bepalen wie de foto’s kan zien. Carrierewise is dat waarschijnlijk niet zo slim, maar ik ambieer toch geen influencer te worden. Natuurlijk ben ik wel heel trots op ze, dus het liefst zou ik ze met iedereen willen delen. Toen ik weer moeder werd deze zomer, wilde ik dat het liefst aan iedereen laten weten. Maar ik heb nu bijvoorbeeld zo veel volgers op Twitter dat ik niet meer weet waar mijn berichten terecht komen. Op zo’n moment kies ik er voor om wél een foto te delen, maar dan eentje waa rmijn kind onherkenbaar op staat. Ik liet alleen het achterhoofdje zien. Dat is dus ook iets waar ik rekening mee houd als ik foto’s neem.

Ik schrijf een column voor het AD en ik krijg daar harde en soms ook nare kritiek op. Dan ben ik weer heel blij dat mijn kinderen zo weinig zichtbaar zijn online, want die reacties zijn nooit ge-ent op mijn kinderen. Bij collega-journalisten die meer over hun kinderen delen gebeurt dat wel.

Natuurlijk ben ik wel heel trots op ze, dus het liefst zou ik ze met iedereen willen delen.

Mijn kinderen zijn nog te jong voor hun eigen telefoons of sociale media-accounts. De oudste kijken wel video’s en vlogs op YouTube, maar ze doen dat altijd op mijn laptop en als ik in de buurt ben. Ik kijk niet over hun schouder met ze mee, maar ik hoor wel op de achtergrond wat ze kijken en kan dus ingrijpen als ze een video aanklikken die me niet geschikt lijkt.

Ik maak me wel zorgen over het moment dat ze zelf op sociale media gaan. Ik denk dat we het vooral goed met ze door moeten spreken. Als mijn dochter op TikTok wil, is het belangrijk zij heel duidelijk weet dat ze alleen contact mag hebben met mensen die ze zelf kent. Ik ken verhalen van collega’s wiens kinderen wat ouder zijn die hun hele contactenlijst moesten doorlopen om de vreemde mannen er uit te halen. Het is een lastig dilemma, want als ze puber is moet ze de vrijheid krijgen om zelf dingen te ontdekken. Het is aan mij om haar – zonder haar bang te maken – te leren wat de gevaren zijn, zodat ze uit zichzelf goede beslissingen kan maken. Dat zou ook iets moeten zijn waar op scholen veel aandacht voor is. Pesten in de klas kan je zien, maar online heb je daar minder zicht op. Terwijl online pesten inmiddels een groter probleem is dan offline pesten, net zoals online privacy een groter probleem is dan offline privacy.

Pesten in de klas kan je zien, maar online heb je daar minder zicht op.

1. Scherm je eigen accounts af, zodat je wel foto’s van je kinderen kan delen maar dan alleen met je vrienden en familie. Zo houd je zelf controle over waar de foto’s van je kinderen terecht komen. En gebruik je kind niet als koopwaar om meer volgers te krijgen.

2. Wees in de buurt als je kinderen online zijn, zolang ze nog klein zijn. Zo kan je een beetje in de gaten houden wat ze wel en niet doen.

Door ze op jouw apparaten bijvoorbeeld video’s te laten kijken gaan ze misschien wel wat sneller stuk, maar houd je ook controle over wat ze zien.

3. Leer je kinderen spelenderwijs en al op jonge leeftijd dat iedereen het kan zien als je zelf dingen op bijvoorbeeld TikTok zet. En dat daar leuke reacties op kunnen komen, maar dat er ook mensen minder leuke reacties kunnen achterlaten.

4. Wees terughoudend met je kind een eigen tablet of telefoon geven. Door ze op jouw apparaten bijvoorbeeld video’s te laten kijken gaan ze misschien wel wat sneller stuk, maar houd je ook controle over wat ze zien. Je kunt dan bijvoorbeeld terugvinden wat ze hebben gekeken.